İspermeçet

Uzun zaman oldu sana yazmayalı sevdiceğim.. Teknolojim yatalak olduğundan beridir yazamadım sana.. Ama insanoğlunda çarelerden bol ne var?

Elli dokuz gün kaldı kavuşmalarının sevincini yaşamana.. Sen sarılırken ailene ben mutluluğundan pay çıkarıp kendime, az ile yetineceğim.. Katarken gözümden süzülenleri  senin sevinç gözyaşlarının ardına, öte yandan kendime dökeceğim damlalarımı.. Kavuşamayışlarıma üzüleceğim..

Saçlarımın görünen yerlerinde gezinirken aklarım günlerdir susuz olmanın bıraktığı kar izleridir diyerek avutuyorum kendimi..
Yaşlanıyorum bu dağda.. Köreliyorum.. İnsanları tanıdıkça hayretlerimin şaşkınlıklarına şaşırıyorum ağzım bir kuşun yuva yapacağı  büyüklüğe ulaşınca azalıyor ünlem işaretlerim...

Günlerin aynılığı; evlatlarımın farklılığıyla, sulu boyalar döküp boyanıyor renk renk..
Annenin ördüğü mor ve sıcacık kazakla ısınıyor yüreğim... Kalemine dökülen cümlelerle  parlıyor gözlerim..



Seni bekliyorum inatla...
Seni seviyorum ispermeçet balinam...